Dönüp dolaşıp geldiğimiz nokta hep aynıymış gibi hissediyorum. Kuyruğuyla oyalanan yavru köpek gibi bakıyoruz etrafımızda olup bitene. Gözünüzün önüne kolayca gelebileceği gibi, komik gözüküyoruz ve yanıltıcı bir şekilde sevimli... Ne yazık ki...
Şahit olduğumuz trajediyi basite indirgeyerek bakmaya çalışıyorum. İpuçları arıyorum. Açıkça görebildiğim hangi yaştan, hangi soydan, hangi kültür seviyesinden olursak olalım ne yazık ki çoğumuzun, fikirleri doğrultusunda takındığı duruşunu tasvip etmediğimiz birilerinin ölmeyi hak ettiğini ve gerekirse onları bizzat kendimizin öldürebileceğini düşünüyor olduğudur. Kaderi icabı sınırda yaşayan Doğu'lu gençlerin ölümünü kolayca kanıksayabiliyoruz ya da ideolojik görüşünü tehlikeli bulduğumuz devlet adamının sağlık problemini "ölse de kurtulsak" iç sesiyle karşılayabiliyoruz. Asıl tehlikenin içimizde yeşerdiği gerçeğiyle bir türlü yüzleşemiyoruz.
Tarihte defalarca şahit olmak durumunda bırakıldığımız idam cezalarıyla, devlet otoritesinin vatandaşının yaşam hakkını elinden alışı insanlıkta bir ampul yaktı: "Buldum! Ben de yapabilirim!" Ve bizler ne yazık ki bu ampulü bir daha söndüremedik.
Biz insan-dostları bir canlının hayatına, elimizde güç olduğunu hissettiğimiz an son verebileceğimize inandığımız müddetçe, sokakta rahatça yürüme hakkına sahip değilmişiz. Durmaksızın işleyen ve fikirler üreten o güzel organımız çalıştığı müddetçe, bunu birileriyle paylaşma içgüdüsü yüreğimizde atmaya devam ettiği sürece muhasır medeniyet ortamında var olma şansımız kalmayabilirmiş. Bağırırken dudaklarımızdan, yazarken kalemimizden birilerinin duymak veya okumak istedikleri çıkmıyorsa eğer, gelip sırtımızdan bıçaklasalar bizi, kimse sahip çıkamazmış varlığımıza. Bizim azınlık olma hakkımız hiç olmamış meğer, dinsiz olma hakkımız da, Allahsız olma hakkımız da... Birileri lütfederse nefes alabiliyormuşuz meğer.
---
Doğmamış çocuğumla iletişime geçme joker hakkımı kullanacak olsam, mektup yazmazdım da Çağan Irmak repliği tadında bir diyalog geçerdi aramızda:
-Anne 23 Nisan var, bir de 29 Ekim. Sonra 19 Mayıs, 10 Kasım... Bunları biliyorum da bir de 19 Ocak'tan bahsediyorlar. O gün ne olmuştu, Anne?
-Bunu sana nasıl açıklayabilirim bilmiyorum ama, o gün bir jenerasyonun daha insanlığa olan inancını yitirdiği gündü oğlum. Bizim için kıyamet o gün koptu belki de, ama biz anlamadık.
Fon müziği: PJ Harvey - Broken Harp
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder